15:09

15:09

Perfumowe podróże w czasie część 2 czyli Nina Ricci L'Air du Temps

Czytałam właśnie posta Nie Muzycznej Pięciolinii o przechowywaniu perfum (http://www.niemuzycznapieciolinia.pl/2013/02/najwieksi-wrogowie-czyli-jak.html,
kiedy przeczytałam w nim te oto słowa:" Mam ponad dwudziestoletni flakon L'Air du Temps. Perfumami Niny Ricci niegdyś skrapiała się moja mama, ale zapachu nie zużyła. Stał, stał, stał i... ... się zepsuł. Owszem, dalej czuć w nim szpitalną, mdłą nutę, która jest wyznacznikiem tych perfum nawet w czasach obecnych (po kilku zmianach formuły)." 

OLŚNIENIE!  
"SZPITALNA, MDŁA NUTA" !!!
 "SZPITALNA, MDŁA NUTA" !!!
 "SZPITALNA, MDŁA NUTA" !!!

W ten sposób po latach bez mała 30-tu, przypomniałam sobie, jakie to perfumy stały na biblioteczce u mojej Babci! Perfumy chyba należały do cioci, i obiło mi się wtedy o uszy, że były drogie, czy też na inny sposób niezwykłe, dla mnie były niezwykle - paskudne! Nie pamiętam teraz zapachu, ale pamiętam wrażenie, jakie na mnie ich zapach robił - podobne do tego, kiedy u drugiej babcie wąchałam amoniak w słoiku, który babcia trzymała w szafce w kuchni i dodawała do ciastek. A mówiąc szczerze, to amoniak chociaż nie był tak mdlący... tylko drażniący. 
"Szpitalna, mdła nuta"!Trzy słowa, i wszystko mi się przypomniało! Żółty kartonik i karbowana butelka.

A oto co o owych perfumach napisał Nie Muzyczna Pięciolinia - nic dodać nic ująć ( pogrubienia pochodzą ode mnie), oczywiście każdy może mieć w tym temacie własne zdanie, moje zgadza się z opinią Nie Muzycznej Pięciolinii, chociaż ja nie potrafię rozpoznać jego składników, ani w tak wspaniały sposób pisać o zapachach :( to jednak fakt, że trzema słowami Nie Muzyczna Pięciolinia przeniosła mnie w czasie i odgrzebała w zasobach mojej pamięci nazwę tych perfum świadczy wybitnie o tym, że zgadzam się z Nią w temacie perfum, których zapach "zrył mi banię" :) w dzieciństwie, i wrył się w moją pamięć (aczkolwiek na wiele lat wyparowała z niej ich nazwa :) :

"(...)  Krystalit goździkowy (z kwiatów), zimny, pokryty deszczem mech i tony pudrowych ziół. Tak wyobrażam sobie woń unoszącą się na oddziale geriatrycznym. To zapach niedomytych ludzi, czystych prześcieradeł, rozkładającego się moczu i tanich detergentów. Dołóżmy do tego nutę metaliczną, która nawiązywać może do łóżek i już mamy gotowy obraz L'Air du Temps.

Początek jest niezły. Czuć migotliwe olejki cytrusowe i lekko szyprowe zabarwienie. Słowem: rzetelna retro klasyka. Problem dla mnie kreuje się później. Kiedy zaczyna wychodzić na wierzch goździk to jednocześnie wzrasta stężenie pudrowych, szpitalnych akordów. W składzie L'Air du Temps deklarowany jest fiołek, irys oraz mech dębowy. Na mój nos one właśnie tworzą pudrowy, zimny akord. Między
nim a goździkiem występuje silna korelacja. To powoduje fatalne warunki do gry innych składników, które wyglądają, jak umierające ingrediencje w goździkowo-pudrowym szpitalu. Można w L'Air du Temps wyczuć różę, jaśmin i gardenię. Całe trio jednak zachowuje się w sposób tak anemiczny, że w zasadzie mógłbym zakwalifikować tę kompozycję do kategorii mononutowej.


Wcale nie lepiej jest później. Pojawiają się jakieś niemrawe strzępy drzew, ale i one nie dają rady przełamać tej fatalnej aury. Baza jest popisem goździka i ostrego akordu oddziału geriatrycznego. Kończy się po 6-7 godzinach. Po tym czasie człowiek się zastanawia, jak takie perfumy mogły przetrwać na rynku 64 lata. No jak? One są płaskie, chemiczne, wtórne. Domyślam się, że w II. poł. XX wieku były też masowe i wykupywane przez większość kobiet. Mimo wszystko L'Air du Temps to pachnidło wielkie. Przykład, że dobry marketing i ładny flakon liczą się dużo bardziej niż walory zapachowe...

Nuty: goździk (kwiat), brzoskwinia, pomarańcza, neroli, róża, jaśmin, gardenia, fiołek, irys, piżmo, drewno cedrowe, drewno sandałowe, bergamota, palisander, storczyk, rozmaryn, mech dębowy, goździki (przyprawa), ylang-ylang, ambra, wetiwer, benzoin, przyprawy
Rok powstania: 1948
Twórca: Francis Fabron"
 http://www.niemuzycznapieciolinia.pl/2012/02/nina-ricci-lair-du-temps-1948.html

Przeglądałam reklamy prasowe tychże perfum: flakon uwieńczony gołębiami, reklamy z gołębiami (nie znoszę gołębi), baletnice, zwiewne młode kobiety o androgenicznym wyglądzie (czyli po prostu : bezbiuście, bezbiodrze itp), anioły (gołębice? - tak czy siak też pióra, jak gołębie, a jeśli anioły to jeszcze bezpłciowe ), słowem tak samo nie moje klimaty jak sam zapach. Aczkolwiek teraz koniecznie muszę sobie go przypomnieć, skoro już wiem które to perfumy, mam nadzieję, że jednak mimo zmiany formuły o czym wspomniał w/w Nie Muzyczna Pięciolinia, są one bardzo podobne czy też  zasadniczo takie same jak przed 30 laty...


Copyright © 2014 Wszystkie moje bziki , Blogger